Maandag 18 en dinsdag 19 juli

Maandag ochtend kwamen we na weinig slaap om 5 uur aan in Rio de Janeiro. Toen we thuis aankwamen zijn Willemijn en Pien nog twee uurtjes gaan slapen. Tayla is gaan lezen en uiteindelijk met haar hoofd op tafel in slaap gevallen. We hadden om 9 uur afgesproken op het centraal station om naar Antares te gaan voor de vergadering. De vergadering zou om 10 uur moeten beginnen, maar wij wisten al dat we minstens een uur te laat gingen komen. En ja hoor we hadden gelijk. De vergadering was gepland om 10 uur en uiteindelijk gestart om 12 uur. Na ruim een uur vergaderen (die details zullen we jullie besparen) was het tijd voor een lunch. Een heerlijke lunch!!! De schoonmaker van REMER stond een soort van pannenkoeken te bakken. Je kon zelf kiezen wat er in ging, van ham kaas tot banaan met karamel. Genoeg keuze. De lunch duurde ruim en uur en toen konden we verder met vergaderen. Na een uur werd Robert onderbroken, omdat een van de trainers zei dat we toch echt moesten stoppen omdat het bijna 3 uur was. Dit is iets wat ons elke keer weer opvalt. Op tijd beginnen lukt nooit maar op tijd stoppen zijn Brazilianen erg goed in. Zelfs te vroeg stoppen kunnen ze. Winkels die officieel sluiten om 6 uur, maar al om 5 uur dicht gaan en vergaderingen die eerder stoppen. Blijkbaar kunnen ze de tijd best in de gaten houden. Na de vergadering gingen we weer naar huis toe. Met twee trainers van Providência gingen we terug naar het centraal station. Zij waren nog nooit in Antares geweest dus voor het eerst waren wij de gidsen in Antares. De treinrit was lachen gieren brullen. In het begin probeerden we een gesprek te voeren. De enige woorden die we met elkaar konden wisselen waren Caiparinha, Cachaça, Salsa en muito bom. Ongeveer 10 minuten later kwamen er een paar Brazilianen naar ons toe. Ze waren hun Engels aan het oefenen, ze spraken meer dan de gemiddelde Braziliaan, maar inderdaad oefenen kon nog wel even. Een jongen vertelde Willemijn dat hij haar zo leuk vond dat die niet meer uit zijn woorden kwam. En dat Willemijn voor altijd in zijn hart zit. Ondertussen waren de trainers grappen over ons aan het maken en de hele coupe was mee aan het lachen. A fijn, wij maakten gewoon Nederlandse grappen terug en gingen zelf keihard lachen. We voelen ons wel vaker het middelpunt in de trein, maar nu toch wel extreem. De trainers vroegen meteen ons nummer om een groepsapp aan te maken om een keer Salsa te dansen. (Misschien is het niet meer grappig nu het op papier staat maar wij hebben dikke lol gehad.) We hebben nog boodschappen gedaan en WEER een half uur gewacht in de rij. We hebben heerlijke groente maaltijd gekookt, ons huisje (nouja kamer) schoongemaakt en de rest van de avond gezellig gekletst met een theetje erbij. We hebben een alcoholloze week ingelast. We zijn erachter gekomen dat we bijna elke dag wel een, of meerdere, Caiparinhas drinken. Dus misschien wel even verstandig om een balansweek te houden (het wordt waarschijnlijk een balansdag…).

Vandaag hadden we om 10:00 met Robert op een markt in het centrum om inkopen te doen voor de FavelaGames. Echter werden plannen op het laatste moment gewijzigd en waren we vergeten om wifi van te voren op te zoeken. Daar stonden we dan voor niets op de markt. We besloten om even wifi op te zoeken, koffie te drinken, over de markt te lopen en uiteindelijk te lunchen. We hebben vandaag voor het eerst Açaï gegeten. Dit is een bes dat wordt geperst dat soort van slush wordt gemaakt en wordt gegeten met heel veel suiker, granola en banaan. Het was erg veel, maar wel lekker! Na de lunch gingen wij naar het centraal station. Aangezien we daar nog een beetje te vroeg waren, hebben we VOLLEYBALTICKETS VOOR OLYMPISCHE SPELEN gekocht!! Jaja, wij gaan naar de poulewedstrijden van onder andere Nederland-Verenigde Staten. Helemaal happy, gingen we met Robert mee naar Pedra Lisa. Dit is een andere favela naast het station waar REMER werkzaam is. We zijn hier nog niet geweest, omdat het een paar weken onrustig was in Pedra Lisa. Bij REMER is er een werknemer afgekeurd door de overheid en mag niet meer werken vanwege zijn gezondheid. Echter hebben vier werknemers bij REMER een pact met elkaar. Als de een kritiek krijgt, dan gaat iedereen kritiek terug geven. Nu werd eentje dus ontslagen en ging de rest dreigen dat zij ook weg zouden gaan. Echter had Robert geen keus, hij moest degene die afgekeurd is ontslaan. En daardoor stapte de rest van het team dus ook op. Ze waren helemaal niet blij met Robert en ze gingen de favela en drugsbendes tegen Robert opzetten. Robert durfde er dan zelf ook niet echt heen, laat staan andere mensen meenemen. Nu was het al wel rustiger en is het weer goed en heeft het team weer een aantal nieuwe werknemers. Wel stonden de oude werknemers vandaag rond het gebouw te hangen van REMER. Ze waren nogal intimiderend vond Robert. Bleek achteraf dat ze waren opgeroepen door de drugsbaas, vanwege het incident dat gebeurt was tussen hen en Robert. Wat er nou uit het gesprek is gekomen weten we niet, maar we houden jullie op de hoogte! Pedra Lisa is heel anders dan Antares. Antares is plat en soort van georganiseerd. Het heeft meestal maar maximaal 2 verdiepingen. Verder zijn er vier grote brede wegen, waarlangs de huisjes bijna netjes in een rijtje naast elkaar staan. Pedra Lisa daarentegen is tegen een heuvel opgebouwd en heeft veel meer steegjes en huizen op elkaar en door elkaar. In het gebouw van REMER gingen we met Robert even de vergadering van gisteren doornemen, onze taken en de planning voor de komende tijd. Daarna gingen we nog even kijken hoe de jongens aan het tafeltennissen waren. Ze waren enorm goed, was een heel spektakel om naar te kijken! Na Pedra Lisa gingen we naar Catete om te kijken hoe laat de film ‘Finding Dory’ draaide. Wij hadden namelijk zin in een filmavondje! Helaas was de film alleen maar overgesproken in het Portugees. Dan maar naar huis en bedenken wat we anders moeten doen. Wij lopen rustig onze steeg door en het volgende moment zegt Pien lichtelijk in paniek ‘er staat hier een man met een geweer’. Wij lopen een beetje verder en zien er steeds meer, maar ze leken allemaal heel chill. Zegt de eerste tegen ons ‘just practice’. Bleek dat de BOPE de politie opleidt, maar waarom dat nou weer in onze steeg moet gebeuren… Lopen wij als drie giechelende meisjes die steeg verder door, komen er ineens twee agenten met grote geweren op ons gericht onze kant op, wij geen idee waar we heen moesten. Nou wij hielden het niet meer en gingen snel naar boven, hele steeg afgeleid door ons. Eenmaal boven wilden we eigenlijk nog een keer gaan kijken en vooral stiekem foto’s gaan maken. Dus wij op zoek naar ze, maar helaas ze waren weg. We besloten via een andere route terug naar boven te lopen. Het ene moment lopen we rustig, het volgende moment rent Tayla weer terug en roept ze dat ze daar stonden. Helaas hadden ze ons gezien en moesten we weer als die giechelende Hollandse meisjes die overal zijn langs de politie. Al die mannen natuurlijk gedag zeggen en om kijken. Nou het was echt hilarisch. We bleven nog even wachten, om toch die fotoshoot met ze te houden. We zijn drie keer die steeg heen en weer gelopen, gezocht naar een uitkijkpunt op hun, maar we hadden het na driekwartier opgegeven. We moesten namelijk nog avondeten. We waren vroeg klaar met avondeten en wilden nog even kaarten in de karaokebar. Toen we daar aankwamen leek het net alsof hij dicht aan het gaan was. Maar wij zijn zo leuk dat ze wel even open blijven voor ons. Ze hadden het wifi wachtwoord veranderd, dus Pien vroeg het nieuwe wachtwoord. Nou blijkbaar zijn ze niet zo blij met ons, want hij pakte de telefoon draaide zich om en voerde het wachtwoord in zonder dat wij het konden zien. Duidelijk, we hebben iets teveel wifi gebruikt… We besloten om maar snel onze cola op te drinken en terug naar huis te gaan. Thuis was Pien het wonder van de afgelopen tijd. Er was een wifi netwerk in de buurt van iemand anders en Pien had het wachtwoord gekraakt!!! Nu hebben we dus ineens wifi boven op de berg in een achterlijk klein huisje in een favela. De wonderen zijn de wereld nog niet uit! We zijn dus gelijk onze blog gaan schrijven en gaan nu lekker slapen, tot morgen!