Donderdag 7, vrijdag 8 en zaterdag 9 juli
13 Juli 2016 | Brazilië, Rio de Janeiro
Donderdag hadden we besloten om een dagje te gaan studeren. Ja, we doen ook nog aan studeren hier! Gelukkig was het vandaag koud en bewolkt. We wilden naar het centrum gaan, aangezien daar de nationale bibliotheek van Rio de Janeiro zit. We kwamen daar aan, waren ze aan het renoveren. Op zoek naar de ingang werden we door iedereen ergens anders heen gestuurd, heel rondje om het gebouw gelopen. Vervolgens bleek dus dat je alleen de bibliotheek kon bezoeken. Gelukkig gaven ze ons een locatie waar we wel konden studeren. Dus wij opzoek naar het culturele centrum van de bibliotheek, ook weer een hele zoektocht. Gelukkig is iedereen op straat wel zo vriendelijk om ons te helpen en aan te geven hoe mooi we zijn. Maar helaas, ook deze was aan het renoveren en dus weer dicht. Typisch Braziliaans weer dit, niemand weet iets. Nou dan maar bij de Starbucks! Gelukkig hadden ze daar een speciale lounge waar we konden werken met wifi en de hele dag redelijk goedkoop koffie konden drinken! Natuurlijk was het niet alleen maar braaf scripties en persberichten schrijven. We hebben namelijk ook ons hostel op Ilha Grande geboekt (veel te mooi tropisch eiland) en ons HANG GLIDING ervaring! Na een dagje in de Starbucks was het tijd voor avondeten. We waren suf en hadden geen zin om te gaan koken. Dan maar dé beroemde Bob’s Burgers uitproberen. Dit is de McDonald’s van Brazilië. Helaas werden onze hoge verwachtingen een beetje teleurgesteld en voelden we ons meer onnodig dik dan verzadigd. Dus besloten we onze heuvel naar huis maar op te lopen en de dag te eindigen met een potje voetbal tegen 2 mensen van de BOPE. Wij wisten dat de dit wel konden winnen, maar helaas deden er twee andere meisjes mee die het voor ons hadden verpest. Maar in ieder geval hadden we wel het gevoel dat we de helft van onze burger hadden verbrand!
Vrijdag was weer een dagje Antares. Dit keer waren het alleen wij twee die erheen gingen. Iedereen had ons bericht dat het rustig en veilig was in Antares, en dus niets aan de hand was. De hele dag waren er inderdaad geen invallen en was er een fijne en rustige sfeer in Antares. We hebben de hele dag ons weer vermaakt met de kinderen en hebben Nederlandse spelletjes met ze gespeeld zoals tikspelletjes en ‘Anne Maria Koekkoek’. In de namiddag hadden we pittig potje voetbal met de meiden en de twee trainers. Het ging er af en toe hard aan toe, maar zo leuk om te zien met hoeveel overgave de meiden zich inzetten voor het sporten. Na het voetballen was er een surprise party georganiseerd voor Alex, een medewerker van REMER. Zijn zoontje van ongeveer 1 jaar is ontzettend ziek en hij heeft het er heel zwaar mee. De medewerkers van REMER komen dan ook vaak samen om te bidden voor het zoontje en voor Alex en zijn gezin. Maar nu was het tijd voor wat vrolijkheid. In een klein zaaltje kwamen we bijeen met een paar jongens die sporten bij REMER en de medewerkers van REMER. Alex had cadeautjes gekregen van de kinderen en er werden toespraken gehouden door de medewerkers. Verder werd er veel gebeden voor Alex en zijn gezin. Ook hield Alex zelf een toespraak dat veel gericht leek te zijn op de jongens die er stonden. Helaas konden wij lang niet alles verstaan, maar het leek erop dat Alex duidelijk probeerde te maken dat wat moeten maken van hun leven. Blijf uit de problemen en de drugsbendes, er is zoveel meer in de wereld. En soms gaan dingen niet zoals je dat wil, maar God heeft daar altijd zijn redenen voor. En mocht je problemen hebben, zoek dan de medewerkers van REMER op, zij willen je altijd helpen. Het was zo’n mooie bijeenkomst, iedereen moest huilen, zelfs de kleinste jongetjes hadden tranen in hun ogen. En dat ze met z’n allen zo bij elkaar komen om voor iemand te bidden is zo mooi. En wij konden het zo waarderen dat wij ook hierbij werden betrokken. We kennen iedereen pas 3 weken, maar toch mogen wij zelfs de minder leuke tijden meemaken. Wij hebben genoeg momenten de laatste tijd gehad dat we wel in huilen konden uitbarsten, maar pas op dit moment kregen wij kippenvel en rolden de tranen over onze wangen. Wat een onwijs bijzonder moment. Vervolgens sloten we alles af met een broodje worst en bonen en Guarana (typisch Braziliaanse frisdrank, mierzoet!). Eindelijk hadden we onze bonen gegeten! REMER ging nog verder feesten, maar wij gingen naar huis aangezien we nog wel een volle avond hadden. We liepen langs een kermis op de terugweg naar de trein. Ja, een kermis in Antares… Wie verzint dat nou, meest armoedige wijk, maar er was wel een kermis. Echter was die wel alleen open in de avond en zag het er verder uitgestorven uit. Afijn, aangezien we morgen een weekje “op vakantie” gaan, moesten wij onze tas inpakken, avondeten maken en gingen we nog wat drinken in onze stamkroeg met mensen uit de buurt. In onze straat was het een groot gezellig feest. In Brazilië hebben ze namelijk in de maanden juni, juli en augustus, ‘Juni Feesten (fiesta de Junina). Overal hingen vlaggetjes, stonden eettentjes en waren mensen aan het dansen en feesten op straat. Een veel leukere straatbarbecue dan wij Nederlanders gewend zijn. We hadden geen specifieke tijd afgesproken in de kroeg, maar we zouden ze laten weten als we in de stamkroeg waren en zouden ze een kwartier later arriveren. Nou, dat kwartier werd anderhalf uur… Hoe kun je ANDERHALF UUR te laat komen?!?! We hadden het kunnen verwachten, maar toch verbazen we ons elke keer erover. In Nederland krijg je al gezeur als je vijf minuten te laat bent, maar hier is het normaal om standaard minimaal een half uur te laat te komen. Eraan wennen is lastig, maar het komt wel, echter blijven we ons er wel nog steeds aan irriteren. Verder was het wel een gezellige avond!
JAAA, ZATERDAG, VANDAAG WAS HET ZO VER, WE GINGEN HANG GLIDEN!!! We waren vroeg opgestaan om de laatste spullen in te pakken en op ons vervoer te wachten. Terwijl we aan het wachten waren, en ons vervoer weer eens een half uur te laat was, konden we in ieder geval genieten van ontblote bovenlijven van de BOPE tijdens een potje voetbal van hun. Eindelijk konden we beginnen aan onze tocht naar de berg waar we vanaf gingen springen. Voor het eerst ging het allemaal redelijk snel om ons in te schrijven en een ledenpasje te laten maken etc. Dit konden we wel goed gebruiken, want we hadden een beetje haast vandaag. Vervolgens zaten we boven op de berg te wachten tot wij aan de beurt waren. Helaas waren onze verwachtingen weer te hoog en hebben we anderhalf uur gewacht tot wij eindelijk mochten springen. Gelukkig konden we wel ons mentaal voorbereiden en genieten van het uitzicht. We hadden prachtig weer en een strakblauwe lucht. En dit was het wachten en ons geld zo zeker waard! Wat was het GAAAAF! Daar vlogen we dan als vogeltjes boven Rio. Zo’n ontzettend mooi uitzicht en gaaf gevoel als je daar boven hangt. Maar er kwamen ook dubbele gevoelens bij kijken. Terwijl wij hier best wat geld hebben neergelegd en vliegen boven villa’s met zwembaden, keek je ook in de verte uit op de favelas van Rio. Dan is die scheiding van rijkdom en armoede weer zo groot. Maar gelukkig zien wij beide kanten en kunnen wij op onze manier bijdragen aan de armoede. Na deze geweldige vlucht konden wij onze filmpjes en video’s terugkijken. Echter was het al laat en moesten wij nog 3 tot 4 uur in de bus zitten (5 tot 6 uur Braziliaanse stijl) en ging de laatste boot naar het eiland om 18:00. Dus het enige dat wij wilden was de foto’s en dat ze ons naar het busstation brachten. Maar eerst moesten ze ons nog overhalen om voor een goede deal ook de filmpjes te krijgen en foto’s van beide camera’s en blablabla. Hadden we dat eindelijk achter de rug, ging vervolgens de chauffeur zeuren dat hij ons wel voor een goede prijs naar de pier naar eiland kon brengen met een auto. Want we zouden de laatste boot nooit halen, de bus waarmee je rijdt is niet chill en het is nog best een stuk lopen vanaf de bushalte naar de boot. Wij hadden haast, hostel al geboekt en wilden dus niet de boot missen en onnodige kosten maken, dus besloten we maar met hem mee te gaan. Het kostte misschien wel wat geld (uiteindelijk omgerekend valt het heel erg mee), maar we waren er binnen twee uur, konden tenminste lekker slapen en werden voor de boot afgezet. Op naar het mooie tropische eiland Ilha Grande!
Vrijdag was weer een dagje Antares. Dit keer waren het alleen wij twee die erheen gingen. Iedereen had ons bericht dat het rustig en veilig was in Antares, en dus niets aan de hand was. De hele dag waren er inderdaad geen invallen en was er een fijne en rustige sfeer in Antares. We hebben de hele dag ons weer vermaakt met de kinderen en hebben Nederlandse spelletjes met ze gespeeld zoals tikspelletjes en ‘Anne Maria Koekkoek’. In de namiddag hadden we pittig potje voetbal met de meiden en de twee trainers. Het ging er af en toe hard aan toe, maar zo leuk om te zien met hoeveel overgave de meiden zich inzetten voor het sporten. Na het voetballen was er een surprise party georganiseerd voor Alex, een medewerker van REMER. Zijn zoontje van ongeveer 1 jaar is ontzettend ziek en hij heeft het er heel zwaar mee. De medewerkers van REMER komen dan ook vaak samen om te bidden voor het zoontje en voor Alex en zijn gezin. Maar nu was het tijd voor wat vrolijkheid. In een klein zaaltje kwamen we bijeen met een paar jongens die sporten bij REMER en de medewerkers van REMER. Alex had cadeautjes gekregen van de kinderen en er werden toespraken gehouden door de medewerkers. Verder werd er veel gebeden voor Alex en zijn gezin. Ook hield Alex zelf een toespraak dat veel gericht leek te zijn op de jongens die er stonden. Helaas konden wij lang niet alles verstaan, maar het leek erop dat Alex duidelijk probeerde te maken dat wat moeten maken van hun leven. Blijf uit de problemen en de drugsbendes, er is zoveel meer in de wereld. En soms gaan dingen niet zoals je dat wil, maar God heeft daar altijd zijn redenen voor. En mocht je problemen hebben, zoek dan de medewerkers van REMER op, zij willen je altijd helpen. Het was zo’n mooie bijeenkomst, iedereen moest huilen, zelfs de kleinste jongetjes hadden tranen in hun ogen. En dat ze met z’n allen zo bij elkaar komen om voor iemand te bidden is zo mooi. En wij konden het zo waarderen dat wij ook hierbij werden betrokken. We kennen iedereen pas 3 weken, maar toch mogen wij zelfs de minder leuke tijden meemaken. Wij hebben genoeg momenten de laatste tijd gehad dat we wel in huilen konden uitbarsten, maar pas op dit moment kregen wij kippenvel en rolden de tranen over onze wangen. Wat een onwijs bijzonder moment. Vervolgens sloten we alles af met een broodje worst en bonen en Guarana (typisch Braziliaanse frisdrank, mierzoet!). Eindelijk hadden we onze bonen gegeten! REMER ging nog verder feesten, maar wij gingen naar huis aangezien we nog wel een volle avond hadden. We liepen langs een kermis op de terugweg naar de trein. Ja, een kermis in Antares… Wie verzint dat nou, meest armoedige wijk, maar er was wel een kermis. Echter was die wel alleen open in de avond en zag het er verder uitgestorven uit. Afijn, aangezien we morgen een weekje “op vakantie” gaan, moesten wij onze tas inpakken, avondeten maken en gingen we nog wat drinken in onze stamkroeg met mensen uit de buurt. In onze straat was het een groot gezellig feest. In Brazilië hebben ze namelijk in de maanden juni, juli en augustus, ‘Juni Feesten (fiesta de Junina). Overal hingen vlaggetjes, stonden eettentjes en waren mensen aan het dansen en feesten op straat. Een veel leukere straatbarbecue dan wij Nederlanders gewend zijn. We hadden geen specifieke tijd afgesproken in de kroeg, maar we zouden ze laten weten als we in de stamkroeg waren en zouden ze een kwartier later arriveren. Nou, dat kwartier werd anderhalf uur… Hoe kun je ANDERHALF UUR te laat komen?!?! We hadden het kunnen verwachten, maar toch verbazen we ons elke keer erover. In Nederland krijg je al gezeur als je vijf minuten te laat bent, maar hier is het normaal om standaard minimaal een half uur te laat te komen. Eraan wennen is lastig, maar het komt wel, echter blijven we ons er wel nog steeds aan irriteren. Verder was het wel een gezellige avond!
JAAA, ZATERDAG, VANDAAG WAS HET ZO VER, WE GINGEN HANG GLIDEN!!! We waren vroeg opgestaan om de laatste spullen in te pakken en op ons vervoer te wachten. Terwijl we aan het wachten waren, en ons vervoer weer eens een half uur te laat was, konden we in ieder geval genieten van ontblote bovenlijven van de BOPE tijdens een potje voetbal van hun. Eindelijk konden we beginnen aan onze tocht naar de berg waar we vanaf gingen springen. Voor het eerst ging het allemaal redelijk snel om ons in te schrijven en een ledenpasje te laten maken etc. Dit konden we wel goed gebruiken, want we hadden een beetje haast vandaag. Vervolgens zaten we boven op de berg te wachten tot wij aan de beurt waren. Helaas waren onze verwachtingen weer te hoog en hebben we anderhalf uur gewacht tot wij eindelijk mochten springen. Gelukkig konden we wel ons mentaal voorbereiden en genieten van het uitzicht. We hadden prachtig weer en een strakblauwe lucht. En dit was het wachten en ons geld zo zeker waard! Wat was het GAAAAF! Daar vlogen we dan als vogeltjes boven Rio. Zo’n ontzettend mooi uitzicht en gaaf gevoel als je daar boven hangt. Maar er kwamen ook dubbele gevoelens bij kijken. Terwijl wij hier best wat geld hebben neergelegd en vliegen boven villa’s met zwembaden, keek je ook in de verte uit op de favelas van Rio. Dan is die scheiding van rijkdom en armoede weer zo groot. Maar gelukkig zien wij beide kanten en kunnen wij op onze manier bijdragen aan de armoede. Na deze geweldige vlucht konden wij onze filmpjes en video’s terugkijken. Echter was het al laat en moesten wij nog 3 tot 4 uur in de bus zitten (5 tot 6 uur Braziliaanse stijl) en ging de laatste boot naar het eiland om 18:00. Dus het enige dat wij wilden was de foto’s en dat ze ons naar het busstation brachten. Maar eerst moesten ze ons nog overhalen om voor een goede deal ook de filmpjes te krijgen en foto’s van beide camera’s en blablabla. Hadden we dat eindelijk achter de rug, ging vervolgens de chauffeur zeuren dat hij ons wel voor een goede prijs naar de pier naar eiland kon brengen met een auto. Want we zouden de laatste boot nooit halen, de bus waarmee je rijdt is niet chill en het is nog best een stuk lopen vanaf de bushalte naar de boot. Wij hadden haast, hostel al geboekt en wilden dus niet de boot missen en onnodige kosten maken, dus besloten we maar met hem mee te gaan. Het kostte misschien wel wat geld (uiteindelijk omgerekend valt het heel erg mee), maar we waren er binnen twee uur, konden tenminste lekker slapen en werden voor de boot afgezet. Op naar het mooie tropische eiland Ilha Grande!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
