Weekend 2&3 juli: een mooie kant van Rio

Zaterdagochtend wakker worden met het idee om naar het Christus beeld te gaan en een strak blauwe lucht en heerlijk zonnetje zien! Wat een goed begin van de dag! Aangezien we iets teveel hadden uitgeslapen aten we alleen een yoghurtje en zijn we snel op stap gegaan samen met Willemijn. We waren van plan om door een park te lopen richting het beeld. We wisten dat het een lange tocht zou worden, maar een beetje beweging mag ook wel. Eenmaal bij het startpunt van de busjes en de trein vroegen we waar we heen moesten als we gingen lopen. Iedereen keek ons raar aan, zeiden dat je makkelijk 3 uur bezig zou zijn en verklaarden ons voor gek. Maar zo eigenwijs als we waren, begonnen we aan de trip. Op een gegeven moment kon je rechts een heuvel op en links gewoon nog dezelfde platte weg. De motortaxi's die bij de heuvel stonden te wachten vroegen waar we heen moesten en dat ze ons wel wilden brengen. Wij weigerden het aanbod en gingen de heuvel op. Na een paar meter komt er een man naar ons toe en vraagt ons waar we heen gaan. Dus wij braaf vertellen dat we onderweg zijn naar het christus beeld. Gaf hij aan dat we de andere weg moesten nemen bij de splitsing, aangezien we nu richting een gevaarlijke favela lopen. Lekker is dat! Stuurden die motortaxi's ons gewoon een gevaarlijke favela in. Gelukkig zijn er ook mensen die zich wel zorgen om ons maken! Ook deze meneer gaf weer aan dat we beetje gek zijn als we gingen lopen. We hadden toen maar besloten terug te gaan en met het busje omhoog te gaan. Bij de plek waar de busjes stonden, was er een verkoper met leuke nummerplaatjes van Rio de Janeiro. Pien wilde er eentje kopen en ging onderhandelen met de man. Hij wilde er R$ 40 voor hebben en Pien wilde maar R$ 25 betalen. Dus die meneer werd een beetje boos. Uiteindelijk hadden ze R$ 25 afgesproken. Pien gaf briefje van R$ 50 en waarschijnlijk dacht de man ik geef alleen R$ 20 terug en loop snel weg. Vervolgens geeft de man dus R$ 20, maar neemt niet de R$ 50 aan. Winst van de dag voor Pien, ze koopt een leuk bordje voor niets en krijgt ook nog eens geld toe! Kunnen we gratis caipirinhas van drinken! Vervolgens reden we met het busje omhoog. Wat zijn we blij dat we dit achterlijke stuk niet hebben gelopen!!! Halverwege was er een uitkijkpunt, waar we konden genieten van het uitzicht en foto's konden maken. Ondertussen kwamen er een paar mannen ons vergezellen op de foto's, heel vreemd! Weer terug in het busje, het laatste stuk naar het beeld. Aangekomen en wat is het uitzicht geweldig! Zo blij dat we vandaag zijn gegaan, geen wolkje aan de lucht namelijk! Overal mensen die dezelfde pose aannemen als het beeld en fotografen die op de grond gaan liggen om het hele beeld in de foto te krijgen. Gelukkig was het niet zo heel druk en konden we nog plekjes bemachtigen voor mooi uitzicht en foto's. Willemijn had nog shirts laten bedrukken met het logo van de FavelaGames, dus we hebben ook nog een beetje reclame kunnen maken. Na anderhalf uur rond te hebben gelopen, besloten we even een lekkere koude cola te drinken en foto's te bekijken. We wilden blijven tot de zon onderging en hebben daar dus ruim twee uur op zitten wachten. Maar wat was het de moeite waard! Het is niet te beschrijven of vast te leggen wat je ziet en voelt. We zien zoveel verschrikkelijke dingen in de stad, maar nu konden we ook genieten van de schoonheid die de stad heeft. Eenmaal de zon onder en werd de hele stad verlicht. Overal liep er een soort gouden spoor door de stad, ook heel mooi. Op de terugweg hadden we nog een aapje gespot. Helemaal tevreden en een beetje moe reden we naar huis. Thuis hadden we een heerlijke gezonde salade gemaakt en wilden we nog naar Lapa. Echter hadden we daar vrij weinig zin in, maar wilden we toch nog wel iets doen op onze zaterdagavond. We besloten om deze leuke dag af te sluiten met een caipirinha bij de stamkroeg.

Zondag hadden we besloten om even hard aan de slag te gaan met het draaiboek voor de FavelaGames. In het centrum was een cultureel centrum, waar ook een bibliotheek was waar we konden werken. De bibliotheek werd niks, aangezien je niet mocht praten en je ID bij je moest hebben, dus zijn we in het restaurant gaan zitten. We hebben daar heel de dag gezeten en zijn toen bij een soort all you can eat restaurant gaan eten. De toetjes waren in ieder geval onwijs lekker! Eenmaal thuis, zaten we met z'n vieren om tafel en begonnen we met praten over verhuizen. In principe moeten we verhuizen naar een locatie in de buurt van het huis van REMER. Dit willen wij echter niet, want onze straat Tavares Bastos voelt eindelijk fijn aan. De hele buurt kent ons en iedereen is zo open en behulpzaam. Jessyca is om de hoek, dus we kunnen altijd naar haar toe en de BOPE is er ook zo voor als we ons onveilig voelen! (Haha). En de andere locatie is dichtbij het centraal station, waar heel veel daklozen slapen. Dit betekent dat we nooit in de avond weg kunnen en alles is zo ver. Daarnaast ligt het onder de favela Morro da Providência. Deze favela is de laatste tijd heel erg onrustig, omdat het in de buurt van een olympisch gebied ligt en dus de veiligheid niet altijd gegarandeerd kan zijn. Vervolgens liep het gesprek over in onze veiligheid in Antares. Wij verklaren het bijna normaal wat we hebben meegemaakt en voelen ons prettig bij de kinderen en gaan ook elke keer met dit doel erheen. Maar is het echt wel veilig, of zijn we gewoon dom bezig? We lopen langs drugsbendes die aan het dealen zijn en zien het geweer in hun achterzak zitten. In de afgelopen twee weken zijn er al 5 politie invallen geweest en hebben we al 2 vuurgevechten meegemaakt. Zijn we wel veilig en hoe groot is de kans dat we in zo'n vuurgevecht komen? Zelfs de BOPE verklaart ons voor gek. Maar wat wij met z'n tweeën wel weten is dat we op de hoogte waren van de onveiligheid. En dat wij onze passie met sport wilden delen met de kinderen in de favelas en zorgen dat zij deze 6 weken even onbezorgd met ons kunnen sporten en spelen. Wij willen graag plezier meegeven aan de kinderen en uiteindelijk een heel leuk en geweldig evenement neer gaan zetten voor hun. Uiteindelijk willen we natuurlijk geld voor hun ophalen, maar nu we hier zijn gaan we elke keer naar Antares met het idee om de kinderen een plezier te doen en daar halen wij zoveel waardering uit, dat wij het risico wel willen nemen. Dus morgen gaan wij gewoon weer samen naar Antares om lekker te volleyballen en voetballen met de kinderen, met altijd in ons achterhoofd dat we moeten oppassen, maar dit houdt ons niet tegen.