Vrijdag 24 juni: zijn we nog wel veilig?

Donderdag hebben we geen hele speciale dag gehad, maar hierbij een korte samenvatting. We hebben de hele dag rond gelopen en onze wijk verkend (en we zijn tevens opzoek gegaan naar WiFi). Parque de Flamengo is een park aan het strand waar wij ons de hele middag hebben vermaakt. Donderdagavond hebben we ons eerste eigen maaltijd gekookt in het appartement. Aangezien wij te lui waren om uitgebreid boodschappen te doen is dit een pracht maaltijd geworden van zoete aardappel, wortel en knakworsten. Jawel wij zijn echte topkoks! In de avond konden we Liza verwelkomen in ons nu wel ingerichte appartement. We besloten om met z’n alle een “wezijnherenigd” drankje in the Maze te drinken. Dit is DE lokale pub waar je echt moet zijn en waar iedereen het over heeft. Een bar met prachtig uitzicht en leuke feestjes. Dus wij dachten: laten we daar een kijkje gaan nemen. Na zes keer onze smalle straat heen en weer gelopen te hebben, hadden we het verstopte plekje gevonden. Wij snapten niet waarom zo’n hippe tent zo verstopt in een favela ligt. Wij openden de deur van het stille en donkere gebouw met de vraag of het wel open was. Toen we de trap naar boven opliepen kwamen we terecht in het gezelschap van een familie. Blijkbaar is deze tent alleen de eerste vrijdag van de maand geopend. Waarom doen ze hier allemaal hun deur niet op slot, dan hadden wij deze ongemakkelijke situatie kunnen voorkomen. Jammer maar helaas, dan maar lekker ons bed in!

Vrijdag betekent weer een nieuwe dag in Antares. Vandaag deden we de lange metro en trein rit zelf. We hadden om half 1 afgesproken met iemand van REMER die ons op het station kwam ophalen. Aangezien het grootste drugspunt naast het station is, voel je je totaal niet op je gemak en veilig als je daar alleen langs moet lopen. Daarnaast wordt je als buitenstaander niet geheel geaccepteerd en meer gezien als ‘indringer’. Om kwart over 12 kwamen wij aan met de trein. Naast de motertaxis gingen wij chillen op een bankje in de zon. Het ene moment waren wij gezellig met elkaar aan het kletsen en selfies aan het maken en het volgende moment schrokken wij van de schoten die wij hoorden. De eerste schoten klonken ver, maar deze kwamen echter al snel dichtbij. Een aantal mensen begonnen te rennen en wij werden ook gewaarschuwd om ons te verschuilen. Wederom in paniek wisten wij niet of we nog werden opgehaald aangezien het blijkbaar niet veilig was in de favela. Gelukkig kwam na tien minuten een medewerker van REMER ons ophalen. Hij vertelde dat de politie de hele ochtend in de wijk was. Wanneer de politie in de wijk is gaan de kinderen niet naar school, omdat je nooit weet wanneer een vuurgevecht ontstaat. Wij hebben nadrukkelijk gevraagd of het nu veilig was en hij zei van wel. Echter hadden wij onze twijfels…. De politie is lange tijd niet in Antares geweest. We hebben gehoord dat er een drugsbaas is ontsnapt uit het ziekenhuis. Deze drugsbaas zijn ze momenteel aan het zoeken in Antares. Vandaar dat de politie nu vaak in Antares te vinden is. Samen met hem liepen wij naar het gebouw van REMER. Terwijl we aan het lopen zijn vragen we waarom sommige jongens blonde plukken in hun haar hebben. Hij vertelt ons dat dit vaak wordt gedaan als ze bij een bende horen of stoer willen doen. Op die manier herkennen wij soms ook leden van de drugsbendes. Wij hadden besloten om niet alleen te gaan volleyballen en voetballen vandaag, maar om ook andere spelletjes te spelen. We begonnen met lummelen, dit was een spel dat ook bekend bij hun was. Vervolgens hebben zij ons een nieuw volleybalspel aangeleerd. Om half vier was het tijd voor de dames voetbaltraining. De meiden stormden naar ons toe om te vragen of we weer mee wilden doen. Tuurlijk wilden wij dat! We hebben een leuk potje voetbal gespeeld waarbij we training kregen in tactiek. Om vijf uur was het tijd om naar huis te gaan, dit was echter in de training van de meiden. De training werd stil gelegd, omdat iedereen ons persoonlijk een knuffel wilden geven. Moet je je eens voorstellen dat je de sporthal wilt verlaten en dertig meisjes, groot en klein komen op je afstormen om je een knuffel te geven. Onwijs leuk zo’n afscheid, na drie dagen voelen wij ons al veel meer verbonden met de kinderen. Eenmaal in de trein merkten wij op dat we in de vrouwencoupe zaten met het merendeel mannen. Een van de reizigers vertelde dat de mannen hier geen respect voor hebben. Toen we bij de metro aankwamen werden deze coupes wel heel serieus genomen. Bij de halte werden alle mannen uit de coupe weggejaagd door de handhaving. In de metro viel het ons op dat iedereen hier een rare mode heeft, namelijk sokken met de wereldberoemde havaianas. Zelfs onder een rokje met panty kiezen ze voor sokken met slippers. Eenmaal thuis hebben we een lekkere maaltijd gemaakt en hadden we besloten om dat drankje opnieuw te doen. Vijf minuten lopen vanaf ons appartement hebben ze een stamkroeg waar ze de hele avond heerlijk vals karaoke hebben gezongen. Onze eerste Caipirinha bevatte helaas mieren…. Blijkbaar waren deze mieren in de pot met suiker gekropen. Want ja ze eten en drinken hier alles met suiker. Zelfs gezonde vruchtensappen moeten met suiker gedronken worden. Tot een uur of 11 hebben wij ons vermaakt in deze kroeg en daarna zijn wij lekker naar bed gegaan.